Onmisbaar

Ha, het regent weer! Na al die verregende wintermaanden leek het toch ondenkbaar dat je nog eens naar een buitje zou verlangen. Maar de grond in de moestuin was beton en het zaaiwerk in de kloostertuin werd uitgesteld omdat je ook van het beste zaad niet kan verwachten dat het in de droogte kiemt. En nu wordt het druk en nog een hele kunst om al het werk op tijd te klaren. In de kloostertuin wordt alleen nog in duo of solitair gewerkt en niet meer heel gezellig met z’n allen. Ook de moestuin draait op een laag pitje en het is nog maar de vraag of er dit jaar nog kinderen komen om hun schooltuintjes te bewerken.

Hoe dan ook, de nachtegaal zingt en de eerste karekiet laat zijn gekras weer uit het riet klinken. Het park staat in bloeiend wit door fluitekruid, meidoorn, vogelkers en lijsterbes. In de boomgaard staan de appelbomen te bloeien. Dit is nu met verve één van mooiste plekjes van West-Friesland. Wat is het toch een goed idee geweest om daar met een adoptieplan een verzameling oude fruitrassen aan te planten, al zijn lang niet alle bomen geadopteerd.

In deze vreemde tijd dat alles op afstand moet en je actieradius beperkt is blijken groene plekken zoals de kloostertuin en ons park onmisbaar te zijn.

Groen is gewoon onmisbaar.